KAWASNA
moal aya nu bisa ngaganti manéhna, sanajan ku manéhna. Ieu surat ogé
ditulis keur manéhna, sangkan manéhna bisa surti yén taya deui nu bisa
ngungkulan carita cinta jeung kahéman anu teu weléh tingsariak dina
kongkolak mata panon, ogé mata haté. Mangsa langit ngungun kulawu, rék
mungkas wanci beurang, taya anu bisa ngalindih manéhna. Tapi sanajan
manéhna datang pikeun ngawiru raheut, marengan mongkléng peuting, tur
mapag mata poé isukan: tetep moal bisa ngaganti manéhna. Sakali deui,
moal aya nu bisa ngaganti manéhna, sanajan manéhna.
Dina
ieu surat, pamohalan ngaguar lalakon lawas nu kalah matak waas. Keun,
nu lawas mah sina laas salawasna. Nu leuwih utama, manéhna perelu nyaho
yén bieu pisan angin ngagelebug amuk-amukan. Mata poé anu kuduna amitan,
kalah beuki morérét ngabesét saban lalangsé. Tapi teu lila, kaayaan
ngadadak simpé, reup matapoé ilang saharita.
“Aya
naon di dunya téh?” teu jelas, saha anu nanya, jeung nanya ka saha. Di
dunya geus lumangsung kajadian ahéng. Malah henteu kungsi tumiba dina
sajarah kahirupan manusa.
“Enya, aya naon di dunya téh?” beuki teu écés baé nu nanya téh.
Geus
sumebar miliaran pamplét jeung selebaran séjénna, anu ditapelkeun di
sakur tempat ibadah jeung puseur kagiatan kaagamaan. Anu satuluyna, éta
warta téh lain baé sumebar ngaliwatan pamplét, brosur, atawa baligo. Da
puguh kaasup ngajejelan warta média citak atawa éléktonik, di antara warta ngeunaan présidén anu beuki gumasép.
Warta
anu geus lain sakadar isu. Eusina mah pondok, tapi temahna matak
ngageunjleungkeun: ‘Mugia kama’lum ku sadayana, yén pangéran parantos
maréntahkeun ka para ahli agama sareng sakur jalmi suci sadunya, sadaya
larangan dina agama kudu dicabut kalayan henteu perelu diberlakukeun!’.
Warta
rongkah tangtuna ogé. Sabab pikeun anu munggaran, sakur ahli agama
sapuk pikeun ngajalankeun paréntah ti nu ngaku pangéran téa. Loba di
antarana anu boga pamadegan, yén kahirupan di langit ogé kawasna geus
katépaan isu posmo. Tapi sawatara tokoh nétélakeun, kawasna pangéran
geus weudeu ku kalakuan manusa di ieu dunya.
Anu leuwih hébat deui, taya saurang ogé anu cangcaya kana éta paréntah. Saréréa sapuk tur siap ngajalankeunana.
“Satuju?”
“Setuju…!”
“Tuluy, kumaha atuh aturanana?” teuing saha nu nanya. Saréréa bingung. Sabab para tokoh ogé tacan apal, naon anu munggaran kudu dilalanyahan.
“Tenang, tenang….!” Aya
di antarana anu nyoba-nyoba ngécéskeun sacara singget. Naon rupa anu
saméméhna dianggap haram atawa dipahing dipilampah, ti mimiti detik
harita kudu dilakonan.
“Ramékeun deui prostitusi jeung judi!”
“Satujuuu…!”
saréréa surak. Komo deui ninggang ka jalma anu ti saméméhna geus anti
agama, kaayaan kitu téh éstuning kacida matak pikabungaheun.
Tapi
dina mangsa tukang maling rék ngaranjah, maranéhna ngarasa bingung.
“Saha calon korbanna? Apan kabéhanana geus jadi penjahat?” pokna bari
garo-garo teu ateul.
“Awas,
ulah kumawani nyieun kajahatan ka penjahat!” tokoh penjahat anu
saméméhna tokoh masarakat, ampir saban mangsa ngawawadianan.
“Jadi,
saha atuh sasaran urang?” tanya sakelompok pamuda, anu kakara pindah
propési, tina aktivis sosial kana bangsat kelas kakap. Sakedapan, tokoh
penjahat bingung. Tapi teu lila, manéhna imut.
“Sasaran kajahatan urang mah nyaéta penjahat anu geus tibaheula jadi penjahat!”
“Satuju…!”
Para
penjahat senior ngaranjug tur reuwas kareureuhnakeun. Kaasup
jalma-jalma anu saméméhna teu percaya ka Pangéran, mimiti muringkak bulu
pundukna.
“Bancang pakéwuh ieu mah!”
“Enya, bahaya!”
“Duh… Pangéran…” penjahat senior sumujud.
Ukur kaselang sababaraha poé, tempat
ibadah jeung puseur kagiatan keagamaan ngadadak pajejel-jejel deui.
Maranéhna téh nyaéta jalma-jalma anu salila ieu ngalélécé, ngahina,
malah nganggap euweuh Pangéran. Teuing ku lantaran ngarasa
kalindih pacabakanana, atawa bisa jadi kagero pikeun jadi jalma anu
ngagem agama. Nu écés mah, maranéhna munajat ka Pangéran pikeun
mulangkeun deui hukum-hukum jeung rupaning pantrangan dina agama.
Maranéhna ngadu’a, sangkan agama jeung syari’at buru-buru ditanjeurkeun.
Nu jahat tarobat. Tapi teuing lamun kaayaan geus dipulangkeun deui siga
sabihara-sabihari.
Ngan sakitu lalakon anu ditulis dina surat
keur manéhna. Tangtuna ogé lain lalakon nyata, sanajan nyata minuhan
satungkebing ieu pikir. Éta mah ukur dongéng nu kulayaban wanci
sareupna, marengan hiji pananya ka manéhna: Naon nu jadi pangjurung
manéhna, nepi ka hayang mulangkeun ieu diri ka gigireunana? Salawasna?
Ah, manéhna kudu apal yén taya deui nu bisa ngaganti manéhna, sanajan
diganti deui ku manéhna.***
